MOA

Patawarin mo ako kung paglalakad ko'y bumabagal pa

At ang bawat segundo mo'y nauuwi sa wala

Gusto ko lang magkaroon ng dahilan para makasama ka

Habang hindi pa bumabalik ang berde sa pagkapula

- Pauwi na kami noon galing sa awarding ng KM3 sa MOA. Wala lang, nagkataon kasi na habang naglalakad kami lagi na lang 5 seconds to go, turn na nang mga sasakyan na tumawid. Sayang yung time noh, kung binilisan lang namin maglakad e di sana di kami nag antay ng ilang segundo. 


Pagdating ko sa bahay naisip ko, pano kung hindi sayang yung ilang segundo na yun na nakapark ang mga tao? Na meron dun na masaya pa na nag aantay ng oras. Pumasok na naman ang pagkahopeless romantic ko. Nilagay ko na naman yung sarili ko sa sitwasyon. Na magkasama kami ng taong gusto ko na hindi niya alam na gusto ko siya o pwedeng naghiwalay na kami nung taong mahal ko. haha I know parehong nagnanakaw lang ng sandali. Yung iilang segundo na sobrang precious para sa'yo. Napipicture ko siya, parang ako yung direktor ng eksena, pero ako din yung gumaganap na nakikita ko yung nakikita nung babae habang nakatingin siya dun sa lalaki na nag-aantay na mag signal na yung traffic light na pwede nang lumakad. Ang haba noh, pero alam ko alam mo yung dinidescribe ko.


Naisip ko din dahil sawa ng magbasa ng romantic ek ek ang ilan dito sa blog ko, pwede ko namang gawing pampamilya. Na may tatay na sobrang busy at sinamahan yung anak niya sa mall. Na kahit dun sa mall, hindi pa rin siya iniintindi ng tatay, busy lang sa pamimili. Tapos ayun nung pauwi na, babagal ng lakad yung bata, maiinis yung tatay kasi di sila nakaabot sa pagtawid. Biglang hahawakan nung bata yung kamay ng tatay niya, sabay ngingiti ng pagkatamis-tamis. Ganyan. Na minsan yung mga malilit na bagay, yung kakaunting sandali yun, yung nakaapekto sayo ng sobra. O di ba, pang commercial lang. 


Isusulat ko na sana eh, kaya lang nagkaroon ako ng problema. Nalimutan ko kung ilang segundo yung andun sa stoplight. Haha ewan ko naging crucial sakin yung information na yun. Ilang tao na rin yung pinagtanungan ko, na-google ko na rin pero wala akong makuhang sagot. 


May nagbigay sa akin ng sagot, yun nga lang di ko pa rin maisulat. Parang pelikula na lang na gasgas na sa utak ko. Yung ako yung artista tapos yung guy. oh well never mind. Blurred siya. haha


Minsan talaga may mga kwento na hanggang utak mo na lang. Yung di mo kayang i-execute ng maayos sa tunay na buhay.


Ganyan.