Hanggang Dito na Lang

“Good evening po tita”

“Ano lasing na naman ba?”

“Opo tita, tinawagan po ako nung kasama niya”

“Sige iakyat mo na sa taas. Salamat Paolo ha, naabala ka pa.”

“Ok lang po yun. Sige po tita akyat na po ako”

“Sige iho”

Nakatitig ako sa’yo habang humahakbang ako sa hagdan paakyat. Napakalaki na ng pinagbago mo samantalang dalawang buwan pa lang ang nakakalipas. Kumupis ang iyong mukha at malalim na rin ang itim sa ilalim ng iyong mga mata. Nawala na ang ngiti na madalas makita ko sa’yo noon. Napalitan ng lungkot, lungkot na hindi ko alam kung paano ko maaalis.

Unti-unti kitang inihiga sa iyong kama. Napakagaan mo, para kang papel na konting hangin lang ay malilipad na. Tinanggal ko ang iyong sapatos at medyas, iniayos ang iyong pagkakahiga. Matagal din kitang pinagmamasdan nang maalimpungatan ka.

“O, bat andito ka?”

“Lasing ka Jade, hinatid lang kita”

“Wow, dapat pala lagi nalang akong maglasing para lagi pa rin kitang makasama”

“Jade, dalawang buwan na ang nakalipas.”

“Yun na nga e, dalawang buwan na pero bakit ang sakit-sakit pa rin? Hindi siya mawala.”

“Kaya ba umiinom ka para makalimot? Jade, tanggapin mo na kasi na wala na. Tapos na ang lahat.”

“Sa’yo lang naman tapos e. Sa akin, hindi pa.”

Bigla kang bumangon at aktong tatanggalin ang iyong damit. Mabilis akong tumalikod at parang napahiya sa iyong ginawa.

“Nahihiya ka na ngayon? Samantalang dati..”

“Jade, magpahinga ka na”

“Bakit ayaw mong sabihin ko? Tayo lang dalawa ang nandito parang katulad ng dati. Ibinigay ko sa’yo ang lahat, bakit kulang pa rin? Panget na ba ako sa paningin mo ngayon? Mataba na ba ako? May ayaw ka na ba sa mukha o katawan ko? Sabihin mo lang, babaguhin ko lahat”

“Wala kang pinagbago, ikaw pa rin yung Jade na nakilala ko. Maganda sa panlabas at panloob”

“Yun naman pala, anong problema?”

“May mga bagay lang na hindi natin nababago, yung hindi natin macontrol. Basta na lang natin nararamdaman at gumagawa tayo ng mga desisyon kahit nakakasakit tayo ng iba.”

“That’s bullshit! Ang sabihin mo nakahanap ka na lang ng iba. Pinagpalit mo na ko.”

Hindi na ako umimik. Pinakiramdaman ko na lang kung nakahiga na siya bago ko siya harapin. Kita ko sa kanyang mukha ang sakit na nararamdaman niya pero wala akong magawa. Nangyari na ang nangyari, wala akong kapangyarihan para ibalik ang lahat, para muli siyang sumaya. Gusto kong sisihin ang akin sarili. Bakit ba hinayaan kong maging ganito. Pero alam ko useless din, andyan na siya. Nakahiga at langong lango sa alak. Umupo na ako sa kanyang tabi, inaayos ang kanyang buhok.

“Jade, aalis na ako. Sana maging ok ka na. Ayokong makita ka na ganito dahil kung nasasaktan ka mas nasasaktan ako sa nangyayari sa’yo. Hindi ko kayang maging tulad tayo ng dati, ayokong masaktan si Dianne. Magiging kumplikado lang ang lahat. Pero hangga’t makakaya ko, aakayin pa rin kita. Bubuhatin hanggang masigurado na safe ka at bumalik sa dati mong sigla. Mahal na mahal kita Jade.. mahal na mahal..”

Tumayo na ako. Nagsimulang maglakad palabas ng pinto.

“Mahal din kita Carl. Sobra.”

Isinara ko na ang pinto at muling sumulyap sa iyong kwarto habang ako’y pababa sa hagdan. Alam ko matatagalan bago mo siya makalimutan. Alam ko dahil hanggang ngayon nahihirapan pa rin akong kalimutan ka.